10.08.2005 (πορτραίτο)

-από το σημειωματάριο των διακοπών I-

Αυτό το καλοκαίρι είναι μικρή ακόμη. Του χρόνου θα ζωγραφίζει καραβάκια για να τα ρίξουμε στη θάλασσα. Η Μυρτώ είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας πως υπήρξαμε κι εμείς παιδιά. Ο παραθεριστής που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Το μωρό που έφαγε φρούτα κι αποκοιμήθηκε σε ασφαλή αγκαλιά.

Η μικρή Μυρτώ είναι η πρωταγωνίστρια των διακοπών μας. Δέκα ενήλικοι κομπάρσοι πλαισιώνουμε τις μέρες και τις νύχτες της, σε έναν τόπο όπου κατοικεί η χαμένη μας παιδικότητα. Αυτή που παρότι έφυγε και δεν θα ξανάρθει, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, όταν ο εαυτός το απαιτεί θα ψάχνουμε να την βρούμε στη γλυκιά μυρωδιά του πεπονιού, στο παγωμένο νερό που θ' αλλάζει πάντα τον κόσμο μας - όσο ακόμη θα μπορούμε να βγαίνουμε διψασμένοι με την έντονη γεύση της θάλασσας στο στόμα.

Καλοκαίρια που ξοδέψαμε αφημένοι σε ατέλειωτα ξενύχτια, σε μπαρ νησιών, σε παραλίες με σκηνές ή σε φτηνά δωμάτια, με ανεκπλήρωτους έρωτες, με κουβέντες μισές, επιστρέφουν μόλις ένα παιδί μπει απρόσμενα στο μεσημεριανό μας λήθαργο. Μόλις η φωνή του βάλει σε λόγια μετρημένα στα δάχτυλα, όσα χρόνια πλέον δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε.

Δύσκολο πράγμα η ενηλικίωση. Κι εμείς εδώ. Διαφορετικοί κι όμως απαράλλαχτοι μυρίζουμε τις στιγμές που μας προσπερνούν, ακούμε τις εικόνες που μας μεγάλωσαν και γελάμε με αστεία που φτιάξαμε για να νιώσουμε ασφαλείς. Μέχρι να ξανάρθει το μωρό με τη μπάλλα. Μέχρι τα τρυφερά του πέλματα να αφήσουν τη φωνή τους πάνω στο πέτρινο δάπεδο της βεράντας. Και να ξυπνήσουμε από την ενήλικη σιωπή που διαλέξαμε για συντροφιά. Να κοιτάξουμε ξανά στο βάθος μήπως κανείς από το καράβι που περνά μας χαιρετά. Να δούμε τον εαυτό μας μεγάλο χωρίς να αισθανθούμε γελοίοι. Χωρίς να φοβόμαστε μήπως αυτό το καλοκαίρι είναι το τελευταίο.

(Στους παιδικούς φίλους που ακόμη δεν έχω χάσει)