Ενοικιάζεται

Ψάχνω για σπίτι πάλι. Όπως τότε. Μπερδεμένος, με τα συναισθήματά μου σε καραντίνα, με ένα μπλοκάκι κι ένα μπουκάλι νερό ανά χείρας. Τηλεφωνήματα καθ’ οδόν «Καλησπέρα τηλεφωνώ για την αγγελία. Μπορείτε να μου δώσετε περισσότερες πληροφορίες;».

Στάση σε φίλο που έχω να δω καιρό. «Μ’ έβγαλε ο δρόμος από δω. Πρέπει ν’ αφήσω το σπίτι». Καφές πικρός στο πόδι. Γρήγορα τα φιλιά, γρήγορα και τα λόγια. Στο τέλος «θα τα ξαναπούμε σύντομα» και πάλι δρόμο.

«Πρώτος όροφος παλαιάς διπλοκατοικίας». Ενδιαφέρον κτίριο. Μ’ αρέσει. Λίγο από urban-λίγο όμως. Μεγάλη σάλα τυφλή με ωραίο μωσαϊκό. «Και η πόρτα εδώ;»-«Χτισμένη. Παλιά οδηγούσε σε βεράντα. Μετά χτίσαμε δίπλα». Χωρίς μπαλκόνι θ’ αντέξω;

Αλλού και γρήγορα. Ξαφνική βροχή. Επόμενος σταθμός Θησείο. Στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας το βρεγμένο χώμα μυρίζει αισιοδοξία. Το σπίτι τη διαψεύδει. Τοίχοι που χάσκουν και τζάμια σπασμένα. Βλέπω το χαμαλίκι να ‘ρχεται. Όχι ξανά.

Πτώμα στο ταξί. Επιστρέφω άπρακτος. «Στο απαγορευτικό με αφήνετε». Τα κοινόχρηστα στην εξώπορτα περιμένουν. «Πρέπει να ποτίσω». Ευτυχώς έβρεξε.