Γιατί είσαι εδώ v.u.e.;

Να μια καλή ερώτηση. Ήρθε σήμερα μπρος μου σαν επισκέπτης όταν διάβασα το σχόλιο στο προηγούμενο ποστ μου. Είναι μια ερώτηση στην οποία θα επιχειρήσω να δώσω απάντηση. Όχι από υποχρέωση· όχι επειδή ρωτήθηκα και το σύμπλεγμα του καλού παιδιού που με κατατρύχει με αναγκάζει να το κάνω. Θα απαντήσω απλώς σε μια ερώτηση που ο ίδιος έχω ήδη κάνει στον εαυτό μου πολλές φορές.

Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ –πριν από λίγες μέρες έκλεισε ένας χρόνος- ήθελα να κοινοποιήσω πόσο πολύ με πονούσε που έπρεπε να αποχωριστώ το σκύλο μου. Ακούγεται αστείο αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Θυμάμαι πως είχα βουρκώσει βλέποντας τον να κοιμάται στην πορτοκαλί του πολυθρόνα και ασυναίσθητα, χωρίς καμιά επίφαση σοβαρότητας, δίχως εμμονές αναφορικά στο ύφος, έγραψα πέντε αράδες για το πώς βίωνα το γεγονός.

Η σχέση μου με τα blogs προϋπήρχε. Είχα ήδη καταναλώσει ώρες επί ωρών διαβάζοντας, συμφωνώντας, διαφωνώντας, κρίνοντας ή επικροτώντας γραπτά άλλων ανθρώπων που δε γνώριζα και οι οποίοι χωρίς την ιδιότητα του συγγραφέα είχαν καταφέρει να μου εξάψουν το ενδιαφέρον ώστε να τους παρακολουθώ σιωπηλά.

Η αρχή λοιπόν έγινε κάπως έτσι – μέσα από μία πραγματική συνθήκη που όριζε από τη μία πως κάτι θέλω να μοιραστώ, κι από την άλλη, πως κι εγώ, έχω ένα ελεύθερο βήμα που λειτουργεί έξω από περιορισμούς και προδιαγραφές. Και απλώς ακολούθησα κινήσεις. Δεν ήξερα πως με κάθε next που πατούσα ερχόμουν πιο κοντά σ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα ή μάλλον πως το σήμερα μου θα σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με μια αυθόρμητη κίνηση που έκανα ένα χρόνο πριν.

Ξέροντας τον εαυτό μου, η βεβαιότητα που κυριαρχούσε εντός μου ψιθύριζε πως αυτό που ξεκινώ θα έχει μικρή διάρκεια ζωής. Μερικούς μήνες μετά η πραγματικότητα με διαψεύδει. Όχι μόνο υπάρχω εδώ έστω και μέσα από μια σποραδική παρουσία, αλλά το blogging έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ξέρω ποια είναι η άποψη των λίγων bloggers που έχω γνωρίσει για μένα• για μένα ως άνθρωπο και για μένα ως γραπτό. Και ασφαλώς πέρασα από πολλές φάσεις. Απ’ το «με νοιάζει» στο «δε με νοιάζει» κι απ’ το «θέλω επισκεψιμότητα και διάδραση» στο «αυτό είναι το ημερολόγιο μου κι εδώ γράφω όταν έχω κάτι να πω άσχετα από το feedback που θα έχω».

Δε θα πω κάτι καινούργιο, το ξέρω, όμως εδώ οφείλω να υπογραμμίσω ότι κάθε στάση που υιοθέτησα διαμορφώθηκε από τη στιγμή κατά την οποία την υιοθέτησα και προσδιορίστηκε, όπως είναι φυσικό, από τη συνολική μου πραγματικότητα. Κι όπως η πραγματικότητα μου είναι υπαρκτή, τρέχει κι αλλάζει, έτσι κι η σχέση μου με το blog μου βρίσκεται σε εξέλιξη. Όσο για την ιστο-συμπεριφορά μου εν γένει, αυτή πήρε διαφορετικό δρόμο κατά περίπτωση. Στο πλαίσιο ενός πειραματισμού μάλιστα, για το εάν και κατά πόσο το αμπαλάζ μπορεί να επηρεάσει την πρόσληψη που μπορεί να έχει το γραπτό του καθενός από ένα σύνολο που απαρτίζουν οι ίδιοι πάνω-κάτω αναγνώστες, ξεκίνησα και εξακολουθώ να υπάρχω στην blogόσφαιρα και μέσα από μία ακόμη ιστο-ταυτότητα (όσοι από εσάς με μυριστήκατε, μπράβο σας). Πιθανόν η παραδοχή μου αυτή να ενοχλήσει κάποιους που θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν ασυνεπή, διπλοπρόσωπο ή ανήθικο, ειδικά μέσα στο κάδρο μιας ιδιάζουσας ηθικής η οποία προάγεται για να επιβεβαιώσει μόνον ότι εδώ μέσα δεν αποτελούμε άλλο από μία μικρογραφία της κοινωνίας της οποίας αποτελούμε οργανικό κομμάτι, είτε το επιθυμούμε [οι εφυσηχασμένοι] είτε όχι [οι παλαιοκομμουνιστές]. Αν κάποιους –λίγους φαντάζομαι- τους ενδιαφέρει να μάθουν πώς το γεγονός αποκωδικοποιείται ως συμπεριφορά μέσα μου, η απάντηση είναι ότι, σε μεγάλο βαθμό αυτό, λειτουργεί ως pj. Ως ιδιωτικό αστείο, ειλικρινές τουλάχιστον για μένα. Κι αυτό μου φτάνει.

Αξίζει να πω, ότι το παραπάνω γεγονός καθόρισε δραματικά το πρίσμα μέσα από τον οποίο βλέπω ο ίδιος το violent unknown event ως τόπο. Όταν το βλέμμα των περισσοτέρων ήταν στραμμένο αλλού, εδώ μέσα βρήκαν χώρο σκέψεις και λόγια που ίσως δεν θα ήταν δίκαιο να αναπνέουν οπουδήποτε αλλού, παρότι στο «αλλού» μου πολλές φορές το ύφος γλίστρησε με αποτέλεσμα κάποιοι που με παρακολουθούσαν από πριν να μου κλείσουν το μάτι πονηρά (ξέρετε ποιοι είστε). Πιο συνοπτικά, αν «εκεί» είναι το σπίτι μου, «εδώ», είναι η οικογένεια μου – κι αυτά τα δύο δε συνδέονται απαραίτητα.

Κοντολογίς, και με την επιδίωξη να βάλω σε μια φράση το «γιατί» μου, θά 'λεγα πως το «σημειωματάριο» αυτό υπάρχει γιατί το χρειάζομαι. Έτσι απλά.