Γιατί αυτός κι όχι εγώ;

Θυμάμαι πως χρόνια πριν ταραζόμουν όταν έβλεπα ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε χώρους δημιουργικούς να γκρινιάζουν επειδή κάποιοι άλλοι τα κατάφερναν περισσότερο από τους ίδιους. Με τρόμαζε που τους άκουγα να πνέουν μένεα εναντίον όσων στάθηκαν «πιο τυχεροί» και με ενοχλούσε αφάνταστα που ο κοινός τους τόπος αντί να τους ενώνει μεγάλωνε ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ τους. Πίστευα πως η πολυφωνία θα όφειλε να οδηγήσει σε κάτι καλύτερο και όχι να αποτελέσει ακόμη μια ευκαιρία για να δείξει ο καθένας χώρια πόσο κακός μπορεί να γίνει. Η ιστορία όμως με δίδαξε πως δεν υπάρχει χώρος για ρομαντισμό. ‘Ετσι, διάλεξα τη σιωπή.

«Όταν μας δίνεται μια ευκαιρία να μιλήσουμε καλό είναι να έχουμε να πούμε κάτι» έλεγε ένας δάσκαλος μου. Αν έχω κάποιον να ζηλέψω λοιπόν είναι αυτός, όχι γιατί το είπε αλλά γιατί το έκανε πράξη. Σωπαίνω δεν σημαίνει «δεν ξέρω», ούτε «φοβάμαι». Η σιωπή είναι επιλογή. Είναι πράξη και όχι προϊόν αδράνειας.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες μια κόντρα που ανακίνησε κομμάτια της μνήμης, τα οποία νόμιζα πως είχα καταφέρει να κλειδώσω καλά -για πάντα ίσως- στο κουτάκι του μυαλού μου. Γι ακόμη μια φορά ένιωσα πως άλλη μια ελεύθερη περιοχή απειλείται από το καθόλα ανθρώπινο αίσθημα της ζήλειας. Όπως και στην περίπτωση της Διδούς, η οποία παρότι απέκτησε το «έχει» της απόλυτα νόμιμα βρέθηκε διωγμένη στην Καρχηδόνα να θανατώνεται βίαια, έτσι και η συμπαθής τάξη των bloggers βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να απολογείται/ γκρινιάζει/ επιτίθεται/ αμύνεται/ τρώγεται με τα ρούχα της και λοιπά συμπαρομαρτούντα, επειδή κάνει χρήση μιας ελεύθερης περιοχής η οποία απλώς της δόθηκε – ούτε πάλεψε γι αυτήν, ούτε όμως και την έκλεψε.

Το χειρότερο ωστόσο δεν είναι η επίθεση έξωθεν αλλά η εκ των ένδον γκρίνια που δεν μου θυμίζει τίποτα περισσότερο από μια βαρετή επανάληψη. Αυτήν του «γιατί αυτός κι όχι εγώ;».

Παιδιά, δείτε το απλά. Δεν σας χρωστάει κανείς και δεν χρωστάτε σε κανέναν. Μιλήστε αν έχετε κάτι να πείτε και σωπάστε αν αυτό που ετοιμάζεστε να ξεστομίσετε δεν πείθει ούτε καν εσάς τους ίδιους. Αν ψάχνεστε για καριέρα, βρείτε μια δουλειά. Αν ψάχνεστε για φίλους, βγείτε έξω και γνωρίστε ανθρώπους. Αν έχετε την ανάγκη να νιώσετε δημιουργικοί ξεκινήστε από κάτι πιο απλό: φτιάξτε ένα κέϊκ.
Εγώ προσωπικά, πάω να ποτίσω τα φυτά μου.