/join #studio_52

Ένα βράδυ, πριν περίπου έξι χρόνια έκανα κλικ στο εικονίδιο του explorer και μετά από μια σειρά τυχαίων κινήσεων βρέθηκα σε ένα chatroom. Ονομαζόταν studio_52 και φιλοξενούσε ένα αλλοπρόσαλλο παρεάκι. Στην αρχή δεν μιλούσα (είναι μια συνήθεια που είχα παιδιόθεν-η μάνα μου φοβόταν πως είμαι μουγγός μέχρι τους 13 μήνες που άρθρωσα την πρώτη μου λέξη). Παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον όμως τις φράσεις που «έπεφταν» στο μόνιτορ. Σιγά-σιγά και με την ενθάρρυνση δύο εκ των μόνιμων «κατοίκων» άρχισα να αποκτώ μιλιά.

Πολύ γρήγορα το studio έγινε για μένα κάτι σαν μυστικός κήπος (ή μποστάνι ίσως, καθώς σ’ αυτό φύονταν λογής φρούτα). Καθημερινά σχεδόν επέστρεφα για να συναντήσω ανθρώπους που δεν γνώριζα και οι οποίοι, ενώ δεν ήταν άλλο από λέξεις στην οθόνη μου, έφτασαν κάποια στιγμή να αποτελούν έναν κόσμο παράλληλο με τον πραγματικό.

Ήμουν εξαιρετικά μπερδεμένος εκείνη την περίοδο. Τα προσωπικά μου παρότι δεν ήταν σε κακή φάση από τη μία, δεν ανθούσαν ακριβώς από την άλλη. Αν και συνειδητά δεν αφέθηκα ούτε μια στιγμή στην ευκολία της ανωνυμίας (όχι από καθωσπρεπισμό-ας πούμε πως δεν ένιωσα την ανάγκη) επιδίωξα εξαρχής να ικανοποιήσω μια επιθυμία μου για αλλαγή. Αν μπορούσα θα την πραγματοποιούσα στ’ αλήθεια. Θα έφευγα για να πάω κάπου όπου δεν θα ήξερα κανέναν και δεν θα με ήξερε κανείς. Για να ξεκινήσω πάλι. Όμως δυνατότητα ν’ αλλάξω πραγματικό περιβάλλον δεν υπήρχε. Έτσι, «μετακόμισα» σ’ έναν τόπο όπου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου από την αρχή.

Σύντομα ανακάλυψα πως όπως στην actual έτσι και στην virtual πραγματικότητα ο καθένας έπαιζε ένα ρόλο καθορισμένο από τον χαρακτήρα και τις «αποσκευές» του. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να παίξω το ρόλο του μαλάκα (αυτή τη διανομή την είχαν προλάβει άλλοι) και καθώς από επιλογή ο εικονικός μου εαυτός δεν διέφερε από τον πραγματικό έγινα μάλλον συμπαθής στο στενό περιβάλλον του studio. Ενώ μάλιστα στην αρχή ντρέπονταν που έβριζαν σαν τρακτερόβλαχοι μπροστά μου (με θεωρούσαν «καλό παιδί»...) πολύ γρήγορα είδαν τι κουμάσι είμαι και χαλάρωσαν. Δεν έγινα ποτέ η ψυχή του πάρτι γιατί δεν είχα υπάρξει ποτέ πριν αλλά σίγουρα κατάφερα να κάνω ό,τι κάνω πάντα. Να λέω την αλήθεια τη στιγμή που όλοι τη σκέφτονται. Κι αυτό είχε πλάκα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα nicknames άλλαξαν. Κάποια στιγμή το studio έκλεισε για να επιστρέψει λίγο αργότερα με άλλο όνομα. Κι ήρθε ο καιρός που βρεθήκαμε από κοντά. Μέσα σ’ ένα κοκκινωπό σαραβαλάκι. Τότε η πραγματική εικόνα του ενός δεν παραξένεψε τον άλλον. Γνωριζόμασταν πλέον. Είχαμε διαλέξει ο ένας τον άλλον. Ήμασταν ήδη φίλοι.
Έκτοτε, συναντιόμαστε μόνο στ’ αλήθεια.

(στην thalassa, την mix_a_lot και την eimarmeni που ήρθε αργότερα)