Mojito story

Μέρες τρώγομαι να πιω ένα μοχίτο. Μου αρέσει πόσο δροσερό αφήνει το στόμα ο δυόσμος.

Τρίτη (προχτές)
Με τον Ν. στο Σκούφια - μας έχει πιάσει η ζέστη. Έχουμε φάει τα μισά από όσα παραγγείλαμε και φεύγουμε με μια ακατανίκητη λαχτάρα για λίγη δροσιά. Η βέσπα δε συμμαχεί με τη φαεινή μας ιδέα να πάμε στη θάλασσα. Άλλωστε είναι ήδη μία (όχι ότι μας φόβισε ποτέ αυτό) και η ιδέα να ξαπλώσουμε στα γρασίδια πλάϊ απ’ το Μέγαρο δεν είναι κακή.

Εκεί. Κοιτάμε τ’ άστρα. Συζητάμε για το πόσο ελιτίστικα γράφουν οι αναλυτές έργων τέχνης. «Μαλώνουμε» γιατί δεν θα δεχτώ ποτέ τους μαλάκες που γράφουν λες και παράγουν οι ίδιοι τέχνη γράφοντας για τα καλλιτεχνικά προϊόντα των άλλων. Πίνουμε ένα στάφ που ήταν λίγο στουφ (ό,τι έπρεπε δηλαδή - οι αντίθετοι με τη χρήση ουσίων μην αρχίσετε το κήρυγμα πλιζ. Κρατήστε το για το βλαστάρι σας αν αποκτήσετε). Και αφού ήρθε κι έγινε πασούμι η γλώσσα μας λέω:

-Θέλω ένα μοχίτο.
-Πάμε στο Μπρίκι, δίπλα είναι.
-Μαβιλάκια ξαφνικά;
-Γιατί; Σε χαλάει;

Πάμε. Καθόμαστε έξω. Έρχεται η γκόμενα που λέει ευχαριστώ τόσο μηχανικά ώστε λίγο έλειψε να της πω ότι είναι ξεκωλιάρα μόνο για να δω εάν θα έλεγε πάλι ευχαριστώ. Δεν το έκανα. Παραγγέλνω το μοχίτο.

-Μας τελείωσε ο δυόσμος. Θέλετε καϊπιρίνια;
Αν ήθελα καϊπιρίνια, καϊπιρίνια θα ζήτουσα.

-Ε, ναι. Φέρτε μια καϊπιρίνια
Σκατά.

Ο Ν. είναι πολύ τυχερός. Τζιν τόνικ ήθελε να πιει. Τζιν τόνικ ήπιε. Περπατώντας στην Βασιλίσσης Σοφίας για να πάρουμε τη βέσπα τα φώτα σβήνουν ξαφνικά. Να και κάτι που το χαίρεσαι με μοχίτο ή χωρίς, σκέφτομαι.

Τετάρτη (χτες)
Στην Πλατεία Βικτωρίας ο Ν. και η Κ. πίνουν μπίρες και συζητούν για το εάν ένα μονοπλάνο μπορεί να καλύψει την κινηματογραφική συνθήκη ενός videodance. Σχεδιάζω σιωπηλός την Κ. παρατηρώντας πόσο αρμονικά κατοικούν τα αυστηρά της μάτια στο παιδικό της πρόσωπο. Πέρασε τουλάχιστον μια ώρα χωρίς να βγάλω μιλιά (περίεργο). Τους κοιτάζω στα μάτια:

-Πάμε Pop;
-Pop; Πώς σούρθε;
-Θέλει μοχίτο...
-Ναι, θέλω!
-Πάμε!

Φτάνουμε με την Κ. Ο Ν. είναι εκεί, αραχτός κάτω στον πεζόδρομο με ένα τζιν τόνικ και στρίβει ένα τσιγάρο με το σταφ-στουφ. Μπαίνω να πάρω ποτά.

-Λυπάμαι, έχουμε κλείσει ταμείο.
-Μα είναι δυόμιση ακόμη
-Ναι, αλλά κλείσαμε ταμείο
-Μπίρα;
-Έχουμε κλείσει ταμείο. Μόνο νερό...
-Νερό. Δύο ποτήρια.
Σκατά

Πίνουμε το τσιγάρο και το τζιν τόνικ του Ν. στα τρία. Στην επιστροφή στο Σύνταγμα (ο Ν. είναι ήδη εκεί και τρώει παγωτό) παραπονιέμαι για το μοχίτο που δεν ήπια. Η Κ. γελάει. Να μια ωραία εικόνα.

Πέμπτη (σήμερα)
Θέλω ένα μοχίτο. Μου αρέσει πόσο δροσερό αφήνει το στόμα ο δυόσμος...

Στον Ν.