Κυριακή, Σεπτεμβρίου 18, 2005

Ma vie en rose

Στο μπαρ του μυαλού μου κανείς δεν είναι γελαστός και χαρούμενος επειδή έτσι "πουλάει". Εδώ κανείς δε νοιάζεται αν είναι αγαπητός ούτε κρατάει την πίκρα στην άκρη της γλώσσας δείχνοντας τα δόντια του με μια γκριμάτσα που τη βαφτίζει χαμόγελο για να μην παρεξηγηθεί. Κι ας τον πουν μίζερο.

Στο μπαρ του μυαλού μου σημασία έχει τι λες και όχι πώς-πώς θα πεις γεια ώστε να γίνεις συμπαθής, πώς θα πεις ψέματα για να θεωρηθείς σημαντικός, πώς θα μείνεις ξύπνιος επειδή δεν τολμάς να παραδεχτείς ότι μόνο ο ύπνος σε ηρεμεί.
Αν σε ηρεμεί πήγαινε για ύπνο. Δεν έχεις θέση εδώ.

Πόσα τσιγάρα κάπνισες σήμερα;
Πόσες φορές κοίταξες το ρολόι σου;
Είδες ανθρώπους και χάρηκες;
Για ποιους λόγους χαμογέλασες;
Χαμογέλασες;

Άκουσε. Εδώ δεν είναι απαραίτητο να μιλάς όταν είσαι μόνος. Δεν θα το πάρει στραβά κανείς. Εκτός αν φοβάσαι. Οπότε μίλα για να μη φοβάσαι. Τα ψίχουλα που πετάς για να βρεις το δρόμο σου δεν είναι λύση. Είναι μόνο αναφορά σε κάτι φανταστικό. Σε ένα παραμύθι με αίσιο τέλος που δεν σου ανήκει.
Μίλα. Δεν ακούει κανείς στο μπαρ του μυαλού μου.


συνέχεια